Веројатно г-нот Хунза се скри некаде.
Загрижува фактот што, дури и денес, некои упорно се опитуваат да ја продолжат истата политика којашто официјална Бугарија ја спроведуваше ком Македонија во почетокот на 20 век. Политика, којашто беше погубна како за Македонија, така и за Бугарија.
Иван Михайлов, "По трънливия път на македонското освободително дело"
Веднаш после Илинденското востание започнува опит за зближување на Бугарија и Србија. На 30 март, 1904 година, бил подпишан сојузен договор, во којшто никаде не се споменува каде во Македонија живеат Бугари и каде воопшто има Срби, но затоа пак е подпишано дека двете држави имаат право да се грижат за своите сонародници во Солунскиот, Битолскиот и Косовскиот вилает.
Во октомври, 1904 година, српскиот крал Петар ја посетил Софија, како возвратна визита на кнезот Фердинанд којшто претходно бил во Ниш. Со согласие на софиското правителство, во Белград е издадено следното коминике:
„Отделни македонски организации, които не намират поддръжка както в Сърбия, така и в България, са изгубили своето значение, понеже са се преобърнали на разбойнически чети. Членовете на тия чети не са патриоти, които се борят за свободата на отечеството си, а обикновени разбойници. С поведението си и със своя девиз "Автономна Македония", те приготовляват за Македония окупация или усложения, краяат на които е мъчно да се предвиди.
Правителствата на Сърбия и България, с помощта на реформаторските сили, се надяват да намерят средства за туряне край на тия злодеяния.“
Иван Михайлов, "По трънливия път на македонското освободително дело", стр. 48
Давајќи согласие за коминикето, софиското правителство го осудило принципот за автономија; ги ставило под ист знаменител македонското четничество со српското, коешто е изкуствено дело на српската власт во Белград. Сите македонски борци, на чело со Даме Груев, Христо Матов, Пере Тошев и др. се објавени за „разбојници“.
Бугарскиот официоз „Нов век“, број 792 од 1904 г., го напишал следното сообштение:
„Завчера съставителите на македонските чети бяха порицани от сръбското правителство чрез обнародване на едно комюнике. С това комюнике сръбското правителство отхвърля отговорността за действията на четите както от себе си и от сръбския народ, така и от нашето правителство и от нашия народ... Ние сме убедени, че както в България, така и в Сърбия, всички здравомислещи съчувственици на македонското дело съзнават, че истинският патриотизъм диктува продължението на заетото от двете правителства становище по македонския въпрос.“
Иван Михайлов, "По трънливия път на македонското освободително дело", стр. 48, 49