Пропагандата на македонскиот идентитет треба да биде не само агресивна, туку умна и професионална. Не еднаш и дваж, заради историчари аматери, ни се смее цел свет. Од античноста до денес Македонија има свои достоинства. Затоа не треба да измислуваме нови или да присвојуваме туѓи. Како може, на пример, во сериозен македонски весник да се појави тврдење дека новиот претседател на Бразил, Дилма Русеф, има македонски корени („пиринска мома го води Бразил“), со аргументот дека такво мислење имало на „фејсбук“? Нема ли надворешнополитички уредници, кои треба да ја знаат не само биографијата на Русеф туку и тенденциите во бразилската политика? Или друг факт, дека медиумите во Бугарија половина година трубат за победата на „полубугарката“. Верно, за време на изборната кампања таа од своите политички противници беше идентификувана со бугарската корупција. Ама да го мешаш селото Габрово во Пиринска Македонија со 80-илјадниот град Габрово во Централна Бугарија, од каде што е татко и Петар Русеф, е недопустливо. Затоа и медиумите во Бугарија не пропуштија да се извалкаат со нашето медиумско „откритие“. Тие секогаш под волот го бараат телето, но сега сами им го дадовме. А можеше да биде обратното, т. е. македонските медиуми да ги иронизираат бугарските. Зашто самата Дилма во првото интервју за националната бразилска телевизија на втори ноември рече: „Допуштам дека сум единствената Бугарка во наводници, која постигнала успех надвор од Бугарија“. Со тоа ја исмеа бугарската пропаганда која постојано тврди дека има голем број велики Бугари по светот. Уште повесело е што „полубугарката“ не знае ни збор бугарски. Ако, пак, на македонските уредници им било здодевно да ги следат бразилските медиум, можеле барем да го прочитаат убиствениот коментар на бугарскиот рекламен консултант Иван Стамболов „Радост моја, гордост моја“ (во весникот „Пари“) во кој, меѓу другото, се вели: „Нацијата (бугарската) ќе се консолидира околу Дилма Русеф и Бугарија ќе го присоедини Бразил како своја прекуокеанска територија! Бразилците ќе станат европски граѓани, а Македонците ќе пукнат од мака!“ За жал, случките како оваа не потсетуваат на зборовите на руските чукчи (плиткоумни луѓе - заб. на прев.) од познатиот виц: „Ами, чукчи не е читател, чукчи е писател“.
Brazil's first woman President, Dilma Rousseff, has been sworn into office. She took over from her mentor, Luiz Inacio Lula da Silva, who stepped down after two terms as the most popular president in the country's history. After taking the oath of office, Ms Rousseff promised in a speech to protect the most vulnerable in Brazilian society and govern for all.She also vowed to consolidate the work of her predecessor, who she said had changed the way Brazil was governed.
With the inauguration on 1 January of Dilma Rousseff, a 63-year-old economist with unproven political skills, Brazil has its first woman president. Analyst Paulo Sotero looks at the challenges she faces in governing Latin America's biggest nation. A technocrat who has never occupied elective office, Dilma, as Brazilians know her, was elected last October thanks to her political mentor and predecessor, the immensely popular President Luiz Inacio Lula da Silva. The business of governing Brazil is first and foremost about putting together and managing a coalition of political parties that span the ideological spectrum, share a voracious appetite for government jobs and public resources, and see in every piece of legislation an opportunity to extract a concession from the executive.
